Gary Oeyen (1966) beschouwt het leven als een poging om gestalte te geven aan een werkelijkheid die niet objectief kan genoemd worden. Schrijven of eender welke handeling is een probeersel om die realiteit onderuit te halen en de blik te laten rusten op het enige echte: de illusie.Een succesvol bankier denkt alles en iedereen te controleren. Een ziekenhuisopname als gevolg van een verkeersongeval verplicht hem de blik te richten naar wat er op het moment zelf gebeurt.Gaandeweg beseft hij dat dat de enige tastbare realiteit is die hij uiteindelijk als een onlosmakelijk deel van zichzelf beschouwt.