"Op soek na verlore tyd" (oorspronklike Franse titel: À la recherche du temps perdu) deur Marcel Proust word algemeen beskou as een van die belangrikste literêre prestasies van die 20ste eeu. Hierdie monumentale sewe-volume roman bied lesers 'n meesleurende reis deur die ingewikkelde ryke van geheue, tyd en die menslike ervaring. Deur die perspektief van 'n naamlose verteller ondersoek Proust die veelvlakkige aard van liefde, begeerte, verlies en selfbewustheid.

Sentraal tot hierdie literêre meesterstuk is die verkenning van geheue, uitgelig deur die ikoniese toneel waarin die verteller se sintuiglike ontmoeting met 'n madeleine wat in tee gedoop is, 'n vloed van lank vergete herinneringe oproep. Proust se meditasie oor die onomkeerbare verloop van tyd, en hoe die verlede, eenmaal verlore, nooit werklik herwin kan word nie, resoneer diep. Dit dien as 'n aangrypende herinnering dat ons herinneringe, hoe vlugtig ook al, 'n integrale deel van ons identiteit en persepsie van die wêreld is.

Die eerste keer gepubliseer tussen 1913 en 1927, Op soek na verlore tyd is steeds 'n kragtige en tydlose refleksie oor die aard van tyd en menslike bewussyn. As 'n werk in die publieke domein nooi dit nou 'n nuwe generasie lesers uit om Proust se ingewikkelde prosa en sy diepgaande ondersoeke na die kompleksiteit van die menslike toestand te waardeer.