Bærinn Stenräsk árið 1990. Miði á eldhúsborðinu: Ástin mín. Ég fór að tína krækiber. Varð að komast út. Markus er hjá Karinu. Neðst í hægra horninu var stjarnan sem líktist litla óreglulega örinu á maganum. Merki Helenu.

Myrkur skall á en Helena kom ekki heim. Hún hafði tekið litla barnið sitt með sér. Suðið í skordýrunum vísaði björgunarsveitinni á það. Maurarnir skriðu inn og út um munninn. En barnið lifði af. Helena fannst hins vegar hvergi. Kaldamýrin varð gröf hennar.

Wiking Stormberg komst aldrei yfir missi eiginkonunnar. Hann lifði aðeins fyrir börn sín og starfið hjá lögreglunni í Stenträsk. Áratugir liðu, hálf ævi. Dag einn í ágúst 2020 kom bréf í póstkassa Markusar, sonar Wikings og Helenu, skrifað með rithönd Helenar og með merki hennar – stjörnunni.