Conta a lenda que, ao solpor do xoves 12 de setembro do ano do Noso Señor de 1720, chegou á fundación franciscana da bucólica vila de Tlalnepantla un home procedente de Ourense. Chegaba escapando dun pasado escuro que ninguén coñecía nestas terras, un pasado do que levaba tempo fuxindo e que, con todo, o reencontraría nas terras de Xólotl, co seu destino xa escrito na palma da man. Frei Xerónimo de Olazo, un home de complexión delgada, ollos grises e lixeiramente encorvado, non era un home novo, pero tampouco chegara á ancianidade. Levaba moito tempo nas Indias, pero nunca antes estivera na Nova España.

Era o serán, e o ceo avermellado con nubes grises do mes de setembro estendíase cubrindo as terras de cultivo da Facenda de San Xabier, as ruínas das cidades otomís e teochichimecas coas súas pirámides e deuses eternos de pedra. As sombras das árbores proxectábanse como enormes dedos de mans divinas sobre o val de Tequexquináhuac, e o estraño enclave do monte do Tenayo iluminábase cun dourado brillante, salpicado de pequenas motas verdes que se espallaban polo agreste terreo das canadas que ocupaban o pobo de Coautepec. A luz dourada do sol chegaba ata as faldas do Monte da Palma e aínda máis alá.

Nesa bucólica vila libraríase unha batalla épica entre as forzas do sobrenatural. Un demo capaz de dobrar árbores, facer soar trompetas nos ceos, lanzar raios e cuxo poder de destrución parecía ilimitado estaba a piques de enfrontarse a Frei Xerónimo de Olazo, un dos membros da sociedade secreta fundada por Sebastián de Aparicio, Beato Católico, para loitar contra as forzas do descoñecido.

As Lendas de Tlalnepantla constitúen unha visión sobre o que o medo humano pode facer na mente. Pero, como en todo o universo, existe un equilibrio de forzas: heroes épicos e unha bucólica vila dedicada á contemplación das fermosas paisaxes e as riquezas naturais de México.

Da serie Lendas de Tlalnepantla. O revelador libro: O día que o demo pasou por Tlalnepantla.