אין די פאַרגאַנגענע צייטן, האָט פּאָעזיע גערעדט אירע אייגענע ווערטער, געהאַט איר אייגענע חכמה, אָבער צי קען די אַלטע קונסט פון פּאָעזיע זיך אויסהאַלטן מיט די פּראָבלעמען פון דער מאָדערנער נשמה? אַ הייליקער באַנד, אַנדערש ווי קיין אַנדערער, איז אַרויסגעקומען – אַ בוך באַקאַנט ווי דער נײַער טעסטאַמענט. כאָטש געבוירן פון שריפט, איז עס נישט געווען באַגרענעצט צו דער וועלט פון רעליגיע אַליין. עס איז געשטאַנען ווי אַ וועגווייַזער פֿאַר די מידע, אַ שפּיגל פֿאַר די זוכנדיקע, און אַ קול פֿאַר די וואָס מען הערט נישט.

דאס בוך האט נישט נאר געפרעדיגט—עס האט פאעטיש געטראכט. עס האט געפרעגט דרייסטע פראגעס וואס האבן געקלונגען דורך די צימערן פון גלויבן: וואוינט גאט נאך צווישן אונז? וואס איז גלויבן אין א צייט פון צווייפל? וואספארא ראלע שפילט דאס געטליכע אין דעם פארפלאנטערטן נעץ פון היינטיקער געזעלשאפט? און ווייטער פון די, האט עס געקוקט אין דעם אומזיכערן האריזאנט, באטראכטנדיג דאס גורל פון דער מענטשהייט.

אין אירע בלעטער וואָלט דער לייענער געפֿונען פּאָעטישע ווערסן וואָס האָבן זיך נישט אָפּגעהאַלטן פֿון ווייטיק. זיי האָבן גערעדט וועגן וואונדן סײַ פֿאַרבאָרגענע און סײַ רוי – וועגן זידלען וואָס מען האָט אויסגעהאַלטן אין שטילקייט, וועגן ליבע וואָס מען זוכט אין דיגיטאַלע שאָטנס, וועגן חתונות וואָס מען האָט געפּרוּווט דורך צײַט און אמת. עס האָט אויסגעפֿאָרשט די לאַסטן פֿון גוף און נשמה: דער קאַמף מיט עסן, די קאָמפּלעקסיטעט פֿון באַגער, די וואָג פֿון פֿינאַנציעלער דרוק, דאָס פֿײַער פֿון כּעס, די צוציִונג פֿון חברים, און דעם שאָטן פֿון אַדיקשאַן.

אבער, די פּאָעזיע אין "אַ תהילים פֿון אַ נייעם טעסטאַמענט" איז נישט נאָר וועגן מענטשן אויף דער ערד; זי הייבט איר בליק צו די אומגעזעענע וועלטן, אויספֿאָרשנדיק די אנוועזנהייט פֿון מלאכים און דעם השפּעה פֿון שטן, און ווי די כוחות פֿאָרמען די וועלט אונטן. זי האָט נאָכגעפֿאָלגט די לעבנס פֿון יאָשקע און דעם אַפּאָסטל פּאַולוס - נישט ווי ווײַטע פֿיגורן פֿון לעגענדעס, נאָר ווי לעבעדיקע אַרכעטיפּן וועמענס רייזעס רירן נאָך די הערצער פֿון זוכער.

דאס וואונדערבארסטע פון אלעם, די לעצטע קאפיטלעך – די פון התגלות – זענען פארוואנדלט געווארן אין לירישע תהילים, יעדער מיט נומערן און נעמען, אנהייבנדיג מיט תהילים 151. די פאעטישע איבערגעבונגען האבן געגעבן קלארקייט און חן, דערלויבנדיג נבואה צו ווערן געשפירט אזויפיל ווי פארשטאנען.

דאָס בוך ווערט נישט נאָר געלייענט — מען דערלעבט עס. עס אַרויסרופט די נשמה, באַוועגט דעם גייסט, און עפֿנט דאָס האַרץ צו נײַע דימענסיעס פֿון אמת. עס איז אַ בריק צווישן דעם הייליקן און דעם וועלטלעכן, דעם אַלטן און דעם איצטיקן. און אַזוי, ליבער זוכער, בלייבט די פֿראַגע: וועסטו אַרײַנטרעטן אין זיינע בלעטער און דורכפֿאָרן די טיפֿענישן פֿון דעם נײַעם טעסטאַמענט תהילים, אין אַלטער פּאָעטישער שפּראַך?