Tekstove u knjizi Godina smrdljivog Martina bilo bi ponajbolje opisati kao minifikcije (mikrofikcije) motivirane različitim zgodama, prostorima, likovima, emocionalnim stanjima... Tekstovi su realistični, ali ne može se reći da pred sobom imamo stvarnosnu prozu. Realizam je korišten kao podloga i zrcali se u situacijama, ili opisima koji ne prekoračuju granicu onoga što je stvarno, koje se evocira opisima običnih ljudi, detaljno opisanih prostora, mjestimice imenovanih prepoznatljivim toponimima. Svakidašnjica je arhiv iz kojega autor izvlači svoje slike i dogodovštine. Međutim, te sekvencije nisu pisane iz neutralne perspektive, ne svode se na faktografski iskaz, nego uspijevaju defamilijarizirati ono što smo automatizmom navade zaboravili doživljavati. Otuda tonalitet ovih fikcija, tonalitet u kojem su i prepoznavanja i čuđenja, tonalitet koji isprepliće emocije i misao. U najboljoj maniri minimalizma od jednake je važnosti ono što je iskazano i ono što je neizrečeno.

(Stipe Grgas)