Kan ik nu voor eens en altijd de angst loslaten die ik al zo lang bij me draag?

Fleur wil gaan genieten van witte bergen en lekker eten in Winterberg, er gewoon een weekje tussenuit. Een paar dagen weg om haar ellendige situatie thuis te laten vergeten. Helaas vindt ze niet de rust die ze zocht in een andere omgeving, het verleden van Fleur blijft haar achtervolgen. Met spijt neemt ze afscheid van de plek die haar weer liet genieten, leven. Al was het maar voor even.

Waarom ik, waarom overkomt mij dit?

Lukt het Fleur om los te komen en voor haar eigen geluk te gaan? Is ze sterk genoeg, moediger dan ze denkt te zijn, en wordt daardoor de drang naar leven groter in plaats van overleven?