उन्हाळा मध्यावर आलेला. दुपारचा दुसरा प्रहार. भर उन्हाची किर्रऽ ऽ दुपार. गोगलगाईनं सुरक्षित जागा शोधावी तसा प्रत्येक जीव सावलीला गेलेला. वरून झम झम बरसणारा मेह नि डोळयांना खुपावा इतका प्रकाश. छत्तीस कळ्या उघडून सूर्यदेव संतप्त. अंगांगाची तल्खी. तहान नुसती तहान. घामाघुम देह. घामाच्या धारा. चिकटलेले कपडे अन वारा गुडूप झालेला. आता पृथ्वीनं कुणाच्या सावलीला जावं? झळया आशा पळतात राना रानातून जणू पाण-लाटांचा आभास व्हावा उष्णतेचे झरे वाहतात. झाडे झुडपे विरक्त झालेली. चुकले माकले पान देठ धरून चुप! उन्हाचा राग सहन करीत. पिवळे पडून दांडया उरलेल्या वळमणीतल्या गवतगडडयांत जनावरांच्या पायवाटा. तापेतून उठलेल्या माणसाच्या ओठावर पापडी धरावी, तसे नदीचे दोन्ही काठ. उदास, ओसाड...
(हिरवीगार शीळ)