สำหรับ "นุช" ยาวเยาว์วัย ไม่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เธอจะนึกถึง "พี่ตุ่ม" ตลอดเวลา อกของเขาเป็นที่รองซับน้ำตาทุกครั้ง อ้อมแขนของเขาเป็นประดุจปราการอันมั่นคง และคำปลอบประโลมของเขาประดุจน้ำทิพย์สำหรับเธอ จนกระทั่ง... วันหนึ่ง เธอได้ประจักษ์ถึงความขมขื่นอันสุดประมาณ ซึ่งทำให้เธอเป็นคนไม่ยอมหลั่งน้ำตากับผู้ใดอีก นอกจากกลืนให้ไหลย้อนกลับเข้าไปท่วมท้นอยู่ภายใน ทั้งที่ใบหน้ายังฝืนยิ้ม วันที่นุชรู้ว่า พี่ตุ่มรักนุช และยังรักอยู่คนเดียว... หากพี่ตุ่มเป็นมากกว่านั้นกับ "หนูอ้น" เพื่อนที่รักนุช และนุชรักเสมอ เธออยากลืมเรื่องที่พูด ลืมความสดใสระหว่างกันในวัยเยาว์ให้หมด แทนที่จะจำไว้ฝังใจอย่างไม่รู้ลืมเลือน จนกลายเป็นสนิมกัดกร่อนหัวใจของตนเองในเวลาต่อมา แต่เธอยังจำมันได้ จำอย่างเชื่อมั่น จำไว้อย่างตั้งใจคอย คอยเพื่อจะรับรู้ในภายหลังว่า เรามี "หนี้รัก" ที่จะต้องชดใช้ให้แก่กัน!