O sol poníase sobre Madrid, convertendo o ceo nunha laranxa intensa que se reflectía nas fiestras dos rañaceos, coma se toda a cidade ardese. Nun apartamento pequeno e desordenado no corazón de Lavapiés, Daniel Sánchez sentouse diante dunha maraña de cables e pantallas parpadeantes, os seus ollos inxectados de sangue fixados nunhas infinitas liñas de código. O zumbido constante dos fanáticos dos ordenadores era como unha canción de berce distorsionada, o único son nun espazo que cheiraba a café rancio e a soños murchos. Daniel, co seu cabelo negro descoidado e unha barba de varios días, parecía máis un náufrago que o programador brillante que foi. —"Ten que haber un xeito", murmurou para si mesmo, os dedos voando sobre o teclado con urxencia frenética. Unha saída deste burato. A súa mirada dirixiuse por un momento cara á pila de cartas sen abrir na esquina da súa mesa. Facturas, avisos de desafiuzamento, ameazas de acredores. Cada sobre era un recordatorio urxente de como chegara a este punto.