Jua lilikuwa likitua Madrid, likipaka rangi ya chungwa iliyoko kwenye madirisha ya majumba hayo, kana kwamba jiji lote lilikuwa linawaka moto. Katika nyumba ndogo iliyo na vitu vingi katikati ya Lavapiés, Daniel Sánchez aliketi mbele ya msongamano wa nyaya na skrini zinazomulika, macho yake ya damu yakiwa yameelekezwa kwenye mistari isiyoisha ya kanuni. Mlio wa mara kwa mara wa mashabiki wa kompyuta ulikuwa kama sauti mbovu, sauti pekee katika nafasi iliyonukia kahawa iliyochakaa na ndoto zilizonyauka. Daniel, akiwa na nywele zake nyeusi zilizovurugika na makapi ya siku kadhaa, alionekana kama mtu wa kutupwa kuliko mtayarishaji programu mahiri alivyokuwa hapo awali. "Lazima kuwe na njia," alijisemea, vidole vyake vikiruka juu ya kinanda kwa haraka sana. "Njia ya kutoka kwenye shimo hili." Macho yake yalielekezwa kwa muda hadi kwenye lundo la barua ambazo hazijafunguliwa kwenye kona ya meza yake. Bili, arifa za kufukuzwa, vitisho kutoka kwa wadai. Kila bahasha ilikuwa ukumbusho wa jinsi alivyofikia hatua hii. Daniel alifunga macho yake, kuruhusu mwenyewe dakika ya udhaifu. Alikumbuka msisimko, adrenaline ya siku zile zisizo mbali sana wakati ulimwengu wa sarafu-fiche ulionekana kama nchi ya ahadi. Alikuwa amewekeza kila kitu: akiba yake, mikopo, hata pesa alizokopa kutoka kwa marafiki na familia. Na kisha, katika kupepesa kwa jicho, yote yalikuwa yametoweka.