Harmljóðin voru löngum eignuð Jeremía. Þau eru lesin í samkunduhúsum Gyðinga á árlegri sorgarhátíð þeirra til minningar um eyðingu Jerúsalem og musterisins 587 f.Kr. Ljóðin lýsa neyð og örvæntingu þeirra sem drógu fram lífið í rústum Jerúsalem eftir hervirki sigurvegaranna sem höfðu flutt flesta íbúana í útlegð til Babýlonar. Harmljóðin eru að því leyti einstök heimild um sögu Ísraelsþjóðarinnar að þau ein greina frá hlutskipti þeirra sem eftir urðu í Júda við fall Jerúsalem.

Í hebreska textanum er versunum raðað í stafrófsröð, að frátöldu fimmta ljóðinu. Ekki er ólíklegt að þetta form, bragarháttur ljóðanna, eigi að tákna að mælir harmanna sé fullur. Í hebreska stafrófinu eru tuttugu og tveir stafir og því er hver kafli tuttugu og tvö vers. Í 3. kafla eru þrjú vers um hvern staf svo að hann er sextíu og sex vers. Í ýmsum kirkjudeildum skipa Harmljóðin veglegan sess í helgihaldinu, t.d. á lönguföstu. Píslarsaga guðspjallanna vitnar beint í Harmljóðin og önnur rit Nýja testamentisins bergmála ljóðin óbeint í tilvitnunum.

Skipting ritsins

1 Harmar Jerúsalem

2 Drottinn hegnir Jerúsalem

3 Hegning, iðrun, von

4 Jerúsalem eftir fall borgarinnar

5 Bæn um miskunn