Korinta var mikil menningarborg og mátti þar finna trúarstefnur og lífsskoðanir af öllu tagi. Páll hafði stofnað söfnuð þar á árunum 49−52 e.Kr. er hann dvaldist þar í eitt og hálft ár í annarri kristniboðsferð sinni (Post 18.11). Af bréfum hans til safnaðarins má ráða að hinn ungi söfnuður hafi ekki valdið því að halda trú sinni við í því fjölþjóðaumhverfi sem ríkti í borginni án þess að sveigja til annarlegra hátta. Því voru alvarleg vandamál komin upp í söfnuðinum og að líkindum voru Páli kynnt vandamálin af mönnum sem söfnuðurinn sendi til hans þar sem hann var staddur í Efesus í þriðju kristniboðsferð sinni á árunum 53−57 (sbr. 16.17n). Deilurnar í söfnuðinum snerust um ýmis málefni, svo sem um kynlíf og hjúskap (5.–7. kafli), um heilaga kvöldmáltíð (11. kafli), um andagáfurnar (12.–14. kafli), um kristið líf í heiðinni borg o.s.frv. Páll leggur áherslu á hið sanna frelsi kristins manns og syngur kærleikanum hinn fræga óð í 13. kafla. Páll þreytir hér þá miklu frumraun að gera grein fyrir hinu kristna fagnaðarerindi eins og það birtist í grísku umhverfi. Hann bendir á grundvöll kenningarinnar í þeirri postullegu hefð sem Korintumenn eitt sinn veittu viðtöku og á upprisu Krists sem undirstöðu fagnaðarerindisins (15. kafli).

Skipting bréfsins

1.1−1.9 Inngangur, kveðjur

1.10−4.21 Klofningur í söfnuðinum

5.1−6.20 Ósiðlegur lifnaður

7.1−7.40 Um hjónabandið

8.1−11.1 Frelsi og ábyrgð kristins fólks

11.2−11.34 Guðsþjónustan í söfnuðinum

12.1−14.39 Náðargjafirnar

15.1−15.58 Um upprisuna

16.1−16.24 Kveðjur, hvatning til samskota fyrir söfnuðinn í Jerúsalem