Daníelsbók endurspeglar ofsóknir gegn Gyðingum er þeir voru kúgaðir og niðurlægðir af heiðnum konungi sem meðal annars vanhelgaði musterið í Jerúsalem og reisti þar „viðurstyggð eyðingarinnar" (11.31), þ.e. altari Seifs. Daníelsbók er ekki spámannarit í eiginlegri merkingu þess orðs heldur opinberunarrit í líkingu við Opinberunarbókina í Nýja testamentinu og hefur sem slík sérstöðu meðal rita Gamla testamentisins. Daníelsbók er einnig sérstök að því leyti að hlutar hennar eru skrifaðir á arameísku (2.4–7.28) en aðrir hlutar á hebresku (1.1–2.4a og 8.–12. kafli).

Bókin er ekki meðal spámannaritanna í hinum hebresku ritningum heldur er henni skipað aftarlega í flokk helgiritanna, milli Esterarbókar og Esra- og Nehemíabókar. Í grísku sjötíumannaþýðingunni er hún hins vegar á milli Esekíels og Hósea og því litið á Daníel sem einn af spámönnunum. Þessi mismunandi staðsetning bókarinnar sýnir að menn hafa löngum átt erfitt með að skipa henni í flokk. Áhrifamesti og þekktasti hluti ritsins er sýnin í 7. kafla þar sem talað er um einhvern er komi í skýjum og líkist mannssyni. Í Nýja testamentinu notar Jesús mannssonarhugtakið úr Dan 7.13 um sjálfan sig (sbr. Mrk 14.62). Í Apókrýfu bókunum er að finna viðauka við Daníelsbók.

Skipting ritsins

1.1–6.28 Daníel og vinir hans

7.1–12.13 Sýnir Daníels

7.1–7.28 Dýrin fjögur

8.1–9.27 Hrúturinn og geithafurinn

10.1–11.39 Vitrun Daníels við Tígrisfljót

11.40–12.13 Endalokin og upprisan