मराठी ही महाराष्ट्रा ची भाषा असून महाराष्ट्राच्या भौगोलिक प्रदेशानुरूप वेगवेगळ्या बोली बोलल्या जातात. कोंकणात 'कोंकणी', 'मालवणी' खानदेशात 'अहिराणी', वऱ्हाडची 'वऱ्हाडी' आणि झाडीपट्टी (झाडमंडळ) ची 'झाडीबोली' या त्या बोली होत. विदर्भाचे वऱ्हाड व झाडीपट्टी असे प्रमुख दोन भाग पडतात या दोन बोली. वऱ्हाडी बोलीत साहित्य निर्मिती व्हायला आधी सुरवात झाली. वऱ्हाडी बोली वर्तमान पत्रातील कथांच्या माध्यमाने लोक परिचित झाली आणि ग्रामीण मराठी म्हणजे वऱ्हाडी असा समज विदर्भात तसेच मराठी वाचकात रूढ होऊ लागला या वऱ्हाडी बोली पेक्षा काही वेगळी पूर्व विदर्भाची (झाडीपट्टी) ची झाडीबोली गावंढळ समजण्यात येऊ लागली. डॉ. हरिश्चंद्र बोरकर यांनी झाडी बोलीचा भाषाशास्त्रीय अभ्यास करून झाडी बोलीचे भाषाशास्त्रीय वेगळे पण सिद्ध केले आणि झाडीबोली स्वतंत्र बोली आहे, झाडीबोली चे वेगळे व्याकरण आहे, शब्दसंपदा आहे, लोकसाहित्य आहे. वऱ्हाडी बोली वेगळी, नागपूरी बोली वेगळी, आणि झाडीबोली वेगळी ही बाब सर्वासमोर आणली.

मराठी भाषेतील वऱ्हाडी बोली व झाडी बोली यांचे स्वतंत्र स्वरूप खऱ्या अर्थाने मराठी वाचकासमोर प्रगट व्हावे. सद्य स्थितीत रूढ असलेला ग्रामीण मराठी म्हणजे वऱ्हाडी हा सामान्य मराठी वाचकांच्या मनातील गैरसमज दूर व्हावा. वऱ्हाडी बोली व झाडी बोली यांचे भाषावैशिष्ट्य भाषाशास्त्रीय वेगळेपण आणि स्वतंत्र शब्द सामर्थ्य तुलनात्मक स्वरूपात समोर यावी. दोन्ही बोलींची वैयक्तिक समृद्धता, विषद होऊन अर्थविन्न्यास सुलभ व्हावे हे उद्दिष्ट मुख्यत्वे हा विषय निश्चित करण्यामागे आहे.