'दावन' नावाचा झाडीबोलीमधून लिहलेला कवितासंग्रह‚ मुरलीधर खोटेले यांनी लिहलेला. खोटेले हाडाचे शिक्षक माती आणि शेती त्यांच्या हाडा मासात रूतलेली. नसानसात भिणलेली. जगाचा पोशिंदा-अन्नदाता‚ बळीराजा शेतकरी‚ मातकरी‚ या शेतीत - चिखलात - माकलात माखूण पाण्या-पावसात भिजून उन्हाच्या झाकामधून झोडपून निघालेला काळाकृष्ण जो आणि सुदामाच्या पेक्षाही ग्रामीण व झोपडीत कष्टात आहे. अशा अशिक्षित व दरिद्री कुटूंबात हा कवी जन्माला आलेला आहे.

भोगले हे दुःख सारे‚ सुख म्हणावे लागले‚

भोगले इतुके कि आता मज हसावे लागते‚

या उक्तीप्रमाणे हा मुरलीधर विद्यापीठाची पदवी प्राप्त करून देवरी सारख्या आदिवासी दलित वस्तीत प्राथमिक शिक्षक म्हणून मुलांना घडवित आहे. मुले ही घडविता-घडविता आघाडीचा कवी म्हणून घडत आहे.

मुरली ऐवजी मुरलीधराने लेखणी धरावी हा हरी ईश्वरी संकेत आहे. नियतीचा बोल आहे. केवळ मातीच्या कविता लिहण्याचा ध्यास-निविध्यास कविता लिहणारा होण्यास एका श्रेष्ठ कविसारखा नवोदित असून कवितांकुरांना प्रस्तावित आहे. सृजनशीलता व सर्जशीलता हे त्याचे आरंभ आहेत. मातीतून राबराब राबणाऱ्या-फाटक्या वस्त्रातून नशिबाला शिव्या न देता चुहरलेला धरतीचा पितांबर तो शिवत आहे. त्या पितांबरधारी काळ्या मातीच्या कृष्णाला मुरलीधराला मुरलीधर खोटेले या कविनं सिद्धहस्त लेखणीन चित्रीत केलेलं आहे. (प्रस्तावनेतून)

- राम महाजन (लवारी)