Pred citaocem je treca zbirka kratkih prica Borisa Misica. One su delimicno medjusobno uvezane, sa akterima koji se povremeno pojavljuju u razlicitim pricama, doprinoseci da pripovedac proizvede ambijent sa specificnim vezivnim tkivom. Tako, ako smo u „Vili satorici" imali vilinska i druga stvorenja za taj centralni motiv, a u „Nebeskim zvonima" vodene povrsine - reke, mocvare, jezera - kao popriste dogadjaja, u „Srcu Dinare" su srpske i balkanske planine odabrane kao mesto oko koga se odigravaju dogadjaji; oni su umnogome potaknuti samim osobinama odredjenog geografskog podneblja, ekosistema, odnosno planinskog masiva.

Same price, medjutim, ne pocivaju iskljucivo na fikciji. U njima se prozimaju realisticki i istorijski dogadjaji sa svetom koji obicno pripada zanrovskoj literaturi. Pisac ih cesto kombinuje sa dogadjajima iz poslednjeg rata, i podstaknut dubokim licnim razocaranjem u covekovu prirodu i domete, cesto svoje aktere odvodi u usamljenicki zivot u kome oni srecu nalaze u drustvu medveda i zmija, zatim ptica, vukova i drugog zivotinjskog sveta. Obicno su tim usamljenicima pripisane najbolje osobine ljudskog roda. Pisac nas tako drzi u uverenju da za coveka kao vrstu nije sve izgubljeno i da, uprkos na prvi pogled pesimisticnim izgledima, covecanstvo ipak ima oaze dobrote na kojima se mogu graditi i optimisticna ocekivanja za buducnost.