In de schaduw van een bemoste ruïne beweegt iets. Opwaaiend stof kan het niet zijn, want de hemel ligt als een loodzware deken over een stille, klamme wereld. De man staat stil en legt een pijl op zijn boog. Gevaar boezemt hem geen angst in. Gevaar betekent voedsel of de dood. Het eerste is altijd welkom, het tweede soms nog meer.
'Ik hoop dat je hand nog vast is, oude man. Kom dichterbij. Dan mis je mijn hart niet.'
Hij laat de boog zakken en loopt langzaam in de richting van de ruïne. Voor het eerst in jaren hoort hij een stem die hem aan zijn jeugd doet denken.Naast iets dat ooit een garage moet zijn geweest, zit een uitgemergeld meisje.