"Sırf saygıdeğer babanızın hatırına sizi bu görevde tutuyorum. O olmasa çoktan uçup gitmiştiniz buradan!" Müdür böyle demişti. Yanıt verdim: – Ekselansları, beni öyle şımartıyorsunuz ki, artık uçabileceğime inanıyorum. Bunun üzerine "Bu beyefendiyi alın buradan, asabımı bozuyor!" dediğini işittim. İki gün sonra da kovuldum. Evet; yetişkin bir insan sayıldığım günden beri, kentin baş mimarı babamın yaşadığı tüm hayal kırıklığı ve üzüntüye rağmen dokuzuncu kez iş değiştiriyordum. Değişik devlet dairelerinde çalıştım ama bu dokuz görevimin hepsi de bir elmanın iki yarısı gibi birbirlerine benziyorlardı; bir masada oturmak, yazmak, ahmakça ve kabaca uyarılar alıp azarlar işitmek ve kapı dışarı edileceğim günü beklemek...