Artur Schopenhauer zauważył, że podczas kłótni ludzie uciekają się do licznych sztuczek, uników oraz szykan, które – niezależnie od tego, czy dana osoba ma rację – nierzadko stawiają ją w pozycji zwycięzcy sporu. Filozof twierdził jednak, że wspomniane sztuczki się powtarzają, a zatem można je skategoryzować oraz opisać, co uczynił w niniejszej publikacji. Tworząc „Erystykę dialektyczną, czyli sztukę prowadzenia sporów", Schopenhauer nie zamierzał wyposażać swoich czytelników w narzędzia służące do wchodzenia w konflikty. Wręcz przeciwnie, jego celem było w głównej mierze uwrażliwienie odbiorców na to, jak łatwo mogą stać się ofiarami oszukańczych metod w konfrontacji z innymi, którzy bezczelnie wykorzystują wiedzę, talent oratorski i umiejętność manipulacji. Dzieło filozofa skupia się na wyjaśnieniu oraz wskazaniu konkretnych metod oratorskich, które prowadzą do zwycięstwa w każdym sporze, abstrahując od tego, czy ma się słuszność czy nie. To pozycja, która w dobie Internetu zyskuje nowe znaczenie. W czasach, kiedy część dyskusji przeniosła się do świata wirtualnego, pozwala nie tylko nauczyć się, w jaki sposób prowadzić spory, ale także jak uchronić się przed manipulacją ze strony innych.