Δεν θα διαφωνήσω στο ότι αποτελεί έλλειψη σοβαρότητας η έκδοση/κυκλοφορία ενός βιβλίου κάθε μήνα αν κι αυτό έχει συμβεί και σε μεγιστοτεράστιους συγγραφείς, Ζορζ Σιμενόν, Έντγκαρ Ουάλας, έτσι για ν' αναφέρουμε μερικούς, και φυσικά δεν έχω ούτε την έπαρση ούτε την ξιπασιά να βάλω την μάπα μου δίπλα τους. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ, την πλάκα μου κάνω για να περνάω την ώρα μου στα γεράματα και το διασκεδάζω ονειροπολώντας. Τα βιβλία μου δεν διεκδικούν λογοτεχνικές δάφνες, Βιπεράκια Τ.Κ (του κώλου) είναι που τα γράφω χωρίς επιμέλεια 6-8 ώρες την ημέρα στο πληκτρολόγιο και με την τεχνολογία σήμερα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο δωρεάν (ή σχεδόν). Αν δεν υπήρχε το Ιντερνέτ, η θέση τους θα ήταν σε κάποιο συρτάρι ή σε μηνιαία περιοδικά "αστυνομικής παραφιλολογίας (PULP FICTION)" του στυλ ΜΑΣΚΑ, ΜΑΣΚΟΥΛΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ της δεκαετίας 50-60. Αν κι εκεί πρωτοεμφανίστηκαν μερικοί που αργότερα έγιναν σπουδαίοι αλλά αυτό δεν εκφράζει δική μου προσωπική υστεροφημία. Κι υπάρχει και «συρτάρι» οφείλω να ομολογήσω με ακυκλοφόρητα !!! Από εκεί έβγαλα το τελευταίο που έχει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία 40 χρόνια μετά το Φαγκότο.
Από το πρώτο βιβλίο που πρωτοεμφανίστηκε ο Γκοντό, ο σκύλος του ήταν εκείνος που έκανε εντύπωση. Εδώ, ο Πότζο ερωτεύεται με τραγική κατάληξη, πάντα ο έρωτας κρύβει κάτι τραγικό, κι ο Γκοντό ξετυλίγοντας το κουβάρι πέφτει επάνω σε πίνακες εξπρεσιονιστών, Ναζί κι Εβραίους (μαζί παν αυτοί), πουτάνες και Ρώσους ολιγάρχες. Δεν χρειάζεται να πας μακριά για να βρεις το έγκλημα που δεν οφείλεται σε ανθρώπινο πάθος. Οι «κακοί» είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Εξουσία (διεφθαρμένοι μπάτσοι, πολιτικοί κτλ.), πλούσιοι κι αμείλικτοι οικονομικοί μεγιστάνες, κι ο κλήρος για το κερασάκι στην τούρτα. Τα υπόλοιπα (εγκλήματα) που οφείλονται σε ανθρώπινα πάθη κι αδυναμίες των κοινών ανθρώπων στην ουσία είναι κοινωνικά μελοδράματα και πεδίο δράσης κι έρευνας του Νουάρ, είτε πρόκειται για φιλμ είτε για μυθιστόρημα. Κι απ' αυτήν την άποψη, ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ δεν είναι μια ιστορία Νουάρ όπως κι εγώ δεν είμαι συγγραφέας.