Το Νουάρ επιγραμματικά είναι μελόδραμα χαρακτήρων και σπουδή της ανθρώπινης φύσης που συνδέεται με το ΕΓΚΛΗΜΑ. Δεν είναι αμιγώς Αστυνομική περιπέτεια, οι μπάτσοι κι οι Ιδιωτικοί ντέντεκτιβ είναι το αλατοπίπερο. Κι εδώ, θα ξεφύγω απ' τους συνηθισμένους σκληροτράχηλους σεξιστές και μπεκρούλιακες ντεντέκτιβ, Βυζαντινούς, Κρητικούς ή Γάλλους και θα γράψω ένα μυθιστόρημα – μύθος + Ιστόρημα – χαρακτήρων κι ανθρώπινων σχέσεων με πόνο. Υπάρχει κι έγκλημα φυσικά όπως υπάρχουν και φαμ-φατάλ αλλά δεν έχει μαγκιές και δράση του στυλ ντεντέκτιβ. Ούτε και χαρτομάντηλα, ελπίζω. Δεν θέλω να συγκινήσω κανέναν και το συναίσθημα που εμένα μου λείπει, ο καθένας το διαχειρίζεται όπως νομίζει.

Χωρίς ντροπή δηλώνω ότι η βάση της ιστορίας μου βρίσκεται στο -μέτριο αλλά με καταπληκτική φωτογραφία chiaroscuro - φιλμ House by the river, 1950 του -όχι μέτριου- Fritz Lang που την έχω διασκευάσει και περιπλέξει ανάλογα και την τοποθετώ σε κάποια φανταστική πόλη και κοινωνία με θάλασσα, όχι ποταμό, ας πούμε κάπου στην Κρήτη εκεί που έζησα 20 χρόνια. Το ...Βατέλι δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το Καστέλι Κισσάμου εκτός απ' το ότι και τα δύο βρέχονται από θάλασσα και τα πρόσωπα του έργου δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με πραγματικά, εν ζωή ή όχι, κι οποιαδήποτε ομοιότητα με τέτοια είναι καθαρή σύμπτωση. Και για ν' αποφύγω την σύγχυση, τα ονόματα δεν ακολουθούν την παραδοσιακή κατάληξη _άκης των Κρητικών. Άσε που στην Κρήτη δεν ευδοκιμούν σαρδέλες αλλά ούτε και κολιοί!
Και δεν είναι μονάχα αυτό! Οι τίτλοι των κεφαλαίων είναι τίτλοι κινηματογραφικών φιλμ Νουάρ και γι' αυτό συνοδεύονται από μια χρονολογία, και τα έχω συνδέσει με λινκ σε κάποιο βιντεάκι YouTube για να πάρετε μια ιδέα. Η κεντρική ιδέα του πονήματος είναι μια απόδοση τιμών στα φιλμ/βιβλία Νουάρ με αγάπη κι απέραντο σεβασμό στο είδος και σ' αυτούς που το υπηρέτησαν ή το υπηρετούν ακόμα. Το Νουάρ πάντα θα υπάρχει, όχι μόνο σαν κινηματογραφικό στυλ αλλά σαν Νουάρ διότι οι κοινωνικές αδικίες συνεχίζονται εσαεί κι η ανθρώπινη φύση είναι ατέλειωτα πολυσχιδής παρ' όλες τις θεωρητικές αναλύσεις περισπούδαστων ψυχο-επιστημόνων στην μετά-Φρόιντ εποχή. Κι αν ο κόσμος θα ήταν ένα λάθος χωρίς μουσική (Νίτσε), θα ήταν πολύ βαρετός δίχως έγκλημα.